توپولوژی ستاره (star)

در این توپولوژی هر دستگاه یا (نود) با یک کابل به سویچ متصل می شود.

این توپولوژی رایج ترین نوع شبکه است.

در ساده ترین شکل آن شبکه ستاره متشکل از یک سوئیچ مرکزی توپی یا کامپیوتر که به عنوان یک مجرا برای انتقال پیام ها است. این شامل یک گره مرکزی است که تمامی گره های دیگر متصل به آن هستند; این گره مرکزی یک نقطه اتصال مشترک برای تمام گره ها از طریق یک هاب را فراهم می کند. هر گره (رایانه کاری یا هر محیطی) در توپولوژی ستاره ای به گره مرکزی به نام هاب یا سوئیچ متصل می شود. بنابراین,علت نام گذاری هم این است که هاب در وسط و سیستم ها در اطراف به آن متصل هستند. اگر گره مرکزی منفعل است، منشاء گره باید قادر به تحملپذیرش اکو خود انتقال تاخیر زمان انتقال دو طرفه (یعنی و از گره مرکزی) به علاوه هر گونه تاخیرایجاد شده در گره مرکزی باشد. یک شبکه در ستاره گره مرکزی فعال است که معمولا وسیله ای برای جلوگیری از مشکلات مربوط به اکو است.

توپولوژی ستاره ای آسیب ناشی از شکست خط با تمام سیستم های اتصال به گره مرکزی را کاهش می دهد. هنگامی که به شبکه مبتنی بر bus ایرادی توسط یک سیستم ایجاد می شد,کار کل سیستم می خوابید اما در توپولوژی ستاره این مشکل بهبود یافته و با از کار کار افتادن هر سیستم خود آن سیستم از مدار خارج می شود و آسیبی به سایر سیستم ها نمی زند.

معایب

اتکا به دستگاه مرکزی: توپولوژی ستاره ای متکی بر روی دستگاه مرکزی (سوئیچ، هاب یا کامپیوتر) و اگر این دستگاه از کار بیافتد,کل شبکه با شکست مواجه خواهد شد.

هزینه های بالاتر: نیاز به دستگاه مرکزی و افزایش هزینه در مقایسه با توپولوژی های باس و حلقه را باعث می شود.

ظرفیت برای گره های محدود: این نوع شبکه تعداد شبکه های وابسته را محدود می کند در حالی که در توپولوژی های bus و ring این مشکل وجود نداشت.